Nú er ég búin að skrifa um hryssurnar sem eru farnar úr ræktun hjá okkur og komin tími til að skrifa um þær sem  komnar eru í ræktun, en á þessu ári eru það tvær, hálfsysturnar Heilladís og Silfurtá. Silfurtá er undan Myllu frá Selfossi og Suðra frá Holtsmúla. Mylla frá Selfossi er undan Musku frá Stangarholti og Kolfinni frá Kjarnholtum.

Þegar Silfurtá var veturgömul slasaðist hún illa á fæti, fannst með slitna sin á afturfæti, svo illa að tveir  dýralæknar gáfu henni dauðadóm. Á þessum tíma gékk þetta brösulega hjá mér og var ég nýbúin að þurfa að fella tvö stórættuð tryppi og var ekki á því að fella það þriðja. Enda var ég búin  að sjá mjög flotta takta hjá henni sem folaldi  og var alveg tilbúin að reyna allt sem hægt væri. Svo ég hringdi í Susi Braun sem var frekar nýkomin til Íslands og vissi ég að hún notaði Ýmsar aðferðir sem ekki voru venjulegar hér á landi. Svo vildi til að hún var stödd erlendis en þegar ég var búin að útskýra málið fyrir henni, var hún harðákveðin í að reyna að bjarga henni. Hún sagði mér að það væru miklar líkur á því að hún myndi hafa það og þónokkur möguleiki á því að hægt væri að ríða á henni líka. Björgvin þórisson félagi hennar, og hún tóku málið að sér, Silfurtá var sett í gips og stóð inni í stíu í hálft ár nánast hreyfingalaus. Þetta var ótrúlega mikið álag á lítið tryppi, en hún var frá fyrstu stundu draumasjúklingur, það var eins og hún vissi að hún þurfti á okkur að halda til að hafa það af. Hún stóð eins og klettur þegar gipsið var sagað af henni í fyrsta sinn með slípirokk og það var alveg sama hvað hún var stungin oft með sprautunál, það var eins og það snerti hana ekki. Eftir á að hyggja held ég einmitt að geðslagið hennar hafi verið stór þáttur í því að hún bjargaðist, hún tók öllu með jafnaðargeði. Hún var alltaf jákvæð og yfirveguð. Þegar hálft ár var liðið frá slysinu, fór hún til frekarri umönnunnar til Helgu í Flagbjarnarholti, þar dvaldist hún í u.þ.b  hálft ár, þar var hún þjálfuð, meðhöndluð og dekruð, eins og BARA Helga og Súsi geta. Það kom upp ýmis vandamál á leiðinni, en Súsi var alltaf skrefinu á undan, ekkert kom henni á óvart, hún hafði alltaf svar við öllu. Frá Flagbjarnaholti lá leiðin í Áskot til Arnheiðar og Jakobs þar sem sundið var liður í því að ná bata og Susi fylgdi henni eftir. 

Endirinn á vísunni var sá, að á fimmta vetur var hún tamin, tamningin gékk vel og sýndi hún strax flottar hreyfingar og gott geðslag. Þótt hún hafi ekki verið hölt, var fóturinn alltaf eitthvað að ángra hana og ef henni var riðið ákveðið mikið bar á bólgu í fætinum. Á sjötta vetur reyndi ég aðeins meira en það var augljóst að fóturinn var of stirður og plagaði hana alltaf eitthvað, svo í vor ákvaðum við bara að halda henni.  Enda var ég búin að kynnast henni nóg til að finna að hún var gott hestefni, jöfn og góð fjórgangshryssa, búin að erfa frábæra stökkið hans pabba síns, flottur fótaburður og  geðslagið og viljin mjög góður. Silfurtá var haldið undir Hróðssonin Hug frá Ketilsstöðum sem er kraftmikill alhliða hestur með flottan dóm 8,51 fyrir hæfileika 5 vetra gamall. 

Það var komið drep i beinið	Silfurtá komin i gips
Sissel tók sér tima til að knúsa hana, enda ekki erfitt, elskuleg eins og hún var.	Mikill bati
Barnaleikföng voru notuð	Susi með laserin, Eir og Ellen aðstoða
Kjúkan mjög sigin	Svona litur hún út í dag, það þarf ekki að kvetja hana mikið til að syna sig.